Op de voorgrond én erbuiten: als fotograaf bij het klimaatprotest Den Haag
Fotograaf klimaatprotest Den Haag – dat is wat deze serie laat zien. Op 25 juni 2025, Op de tweede dag van de NAVO-top 2025 liep ik met mijn camera het terrein op bij het Esso-tankstation aan de Zuid-Hollandlaan. De zon scheen, de spanning hing in de lucht. Extinction Rebellion hield een sit-in, de politie stond paraat. Ik koos geen kant, ik legde vast. Zes momenten. Kort, rauw en echt.
Voor redacties en organisaties die op zoek zijn naar échte beelden van maatschappelijke gebeurtenissen, is dit het soort werk dat ik lever. Ongefilterd. Dicht op de huid.
Zes beelden van een fotograaf klimaatprotest Den Haag
Blik van buitenaf
Een waarnemer van Amnesty International stond klaar met de telefoon om het optreden van de politie vast te leggen. Geen deelnemer, geen handhaver. Hij is er om te kijken. Te registreren. En dat doet hij — met zijn telefoon omhoog, alert, geconcentreerd.
Zijn aanwezigheid zegt iets over hoe serieus deze protesten worden genomen. En over hoe dun de lijn soms is tussen orde en overschrijding. Als fotograaf let ik op dit soort signalen. Dit zijn de momenten waarin je voelt dat er iets op het spel staat. Niet door wat iemand zegt, maar door wat iemand doet — of juist niet doet.
Geen woorden nodig
Een groep demonstranten zit op het asfalt bij het tankstation. Eén van hen houdt een kartonnen bord omhoog: “Stop ravaging our planet.” Geen leuzen, geen geweld, geen confrontatie. Alleen een simpel, zichtbaar statement.
Deze stilte is doelbewust. Het is passief verzet, bedoeld om niet genegeerd te kunnen worden. Agenten staan in de buurt. Toekijkend. Klaar om in te grijpen, maar nog afwachtend.
Wat me opvalt: deze mensen zijn niet boos. Ze zijn gefocust. Vastberaden. Je voelt dat ze niet voor zichzelf hier zitten, maar voor iets groters. Dat geeft gewicht aan het beeld. En dat is precies wat ik probeer te vangen: gewicht zonder drama. De actie werd georganiseerd door Extinction Rebellion, een klimaatbeweging die wereldwijd aandacht vraagt voor de klimaatcrisis.
Weerstand zonder woorden
De ontruiming begint. Agenten begeleiden demonstranten naar de bus. Sommigen lopen mee. Anderen laten zich vallen.
Eén man wordt door drie agenten naar de bus gesleept. Hij beweegt niet mee. Hij hangt slap, zwaar. Geen schreeuw, geen verzet, maar ook geen medewerking. Dit is een andere vorm van protest: fysiek, stil, zichtbaar.
Op de voorgrond zie ik nog net het hoofd van een politiepaard. De combinatie van macht, stilte en gewicht maakt dit beeld krachtig. Niet door actie, maar door wat het uitstraalt.
Als fotograaf let ik op dit soort stiltes. Daar zit de spanning. De boodschap. Het conflict zonder woorden.
Binnen is ook buiten
In de bus zie ik een oudere vrouw staan. Ze houdt een bord omhoog over de klimaatcrisis. Haar blik is scherp. Niet boos, wel helder. Ze weet waar ze voor staat, en waarom ze hier is.
Tussen haar en mij zit een raam. En een reflectie van de omgeving. Naast haar stapt nog een demonstrant naar binnen. Binnen en buiten lopen visueel door elkaar heen. Alsof er geen harde scheiding is tussen actie en reactie, tussen demonstrant en toeschouwer.
Dit beeld laat zien dat activisme geen leeftijd kent. En dat engagement niet stopt aan de rand van een actiegebied.
Eén seconde menselijkheid
De vrouw in de bus staat er nog. Dan gebeurt er iets onverwachts. Een verslaggever legt haar hand tegen het glas. De demonstrant reageert direct — haar hand gaat omhoog, tegen de hare.
Twee mensen, gescheiden door plexiglas. Geen woorden. Geen vragen. Alleen een aanraking, via het raam. In een verder gecontroleerde omgeving voelt dit moment ongepland, puur.
Het is geen statement. Geen mediaframe. Gewoon een contactmoment. Mens tot mens.
Juist dat maakt het krachtig. Het laat zien dat zelfs in een gestructureerde situatie ruimte is voor empathie. Voor oogcontact. Voor even stilstaan bij de ander.
Na de storm
In de bus zit een jonge vrouw. Ze houdt een bord omhoog: “Eer het leven.” Ze kijkt niet in de camera. Haar blik is naar binnen gekeerd.
Tegenover haar zit iemand anders, licht onscherp in beeld. Die kijkt juist fier vooruit. Twee houdingen, één ruimte.
Deze jonge vrouw lijkt niet boos of verward. Eerder verstild. Alsof ze net iets heeft meegemaakt dat ze nog aan het verwerken is.
Dit is geen clichébeeld van activisme. Geen vuist in de lucht. Wel de nasleep van een keuze. En dat maakt het waardevol: hier zie je de impact van actie op menselijk niveau.
Slot – Waarom documentaire fotografie bij protesten belangrijk is
Wat ik deze dag vastlegde, waren geen persmomenten. Het waren tussenmomenten. Kleine details die je alleen ziet als je kijkt zonder verwachting.
Dit verslag laat zes scènes zien die je niet snel op de voorpagina ziet. Maar het is juist daar waar het verhaal begint. Als fotograaf van het klimaatprotest in Den Haag wil ik bijdragen aan het archiveren van onze tijd – zonder filter, zonder oordeel.
Dit is het soort fotografie dat ik maak: eerlijk, betrokken, maar niet sentimenteel. Voor redacties, NGO’s, nieuwsorganisaties of documentaireprojecten.
📩 Ben je op zoek naar beelden met inhoud? Laten we praten.